همیشه اسم کوروش کبیر برام با عظمت، عدالت و شکوه گره خورده بود. وقتی بیشتر درباره‌اش خوندم، فهمیدم این حس بی‌دلیل نبوده. کوروش دوم، که بهش کوروش کبیر می‌گن، بنیان‌گذار شاهنشاهی هخامنشی بود؛ یکی از بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین امپراتوری‌های تاریخ ایران و حتی جهان.

کوروش حدود سال ۵۷۶ پیش از میلاد در منطقه انشان (در استان فارس امروزی) به دنیا اومد. پدرش کمبوجیه یکم، پادشاه انشان بود و مادرش ماندانا، دختر آستیاگ، پادشاه مادها. همین ترکیب باعث شد کوروش از کودکی با سیاست و قدرت آشنا بشه، اما چیزی که واقعاً ازش یه اسطوره ساخت، هوش، تدبیر و دیدگاه انسانی‌اش بود.

بعد از مرگ پدرش، کوروش رهبری انشان رو به‌دست گرفت. اما خیلی زودتر از چیزی که انتظار می‌رفت، خودش رو به‌عنوان رهبری بزرگ نشون داد. اول مادها رو شکست داد و امپراتوری ماد رو با صلح نسبی به قلمروش اضافه کرد. بعدش نوبت لیدیه (ترکیه امروزی) رسید و در ادامه، بابل. فتح بابل نقطه عطفی در تاریخ بود. کوروش بدون خون‌ریزی وارد شهر شد، مردم رو آزاد کرد و بهشون اجازه داد آیین و فرهنگ خودشون رو داشته باشن. همین کارها باعث شد بین مردم کشورهای مختلف، به‌عنوان یک پادشاه نجات‌دهنده و عادل شناخته بشه.

کوروش منشوری داره به نام منشور حقوق بشر که روی استوانه‌ای گلی نوشته شده و حالا توی موزه بریتانیاست. توی اون نوشته‌ها، از آزادی، احترام به عقاید و عدالت حرف زده شده. بعضی‌ها حتی می‌گن این اولین سند حقوق بشر در تاریخه.

شاهنشاهی‌ای که کوروش بنا کرد، از رود سند در شرق تا مدیترانه در غرب گسترده بود. یعنی بزرگ‌ترین امپراتوری زمان خودش، و حتی اولین نمونه از حکومتی چندفرهنگی که با عدالت اداره می‌شد.

متأسفانه در سال ۵۳۰ پیش از میلاد، کوروش در جنگی در شمال شرقی ایران کشته شد. جسدش رو به پاسارگاد بردند و در آرامگاهی ساده ولی باشکوه دفن کردند. اون آرامگاه هنوز پابرجاست؛ نمادی از پادشاهی که بیشتر با قلبش حکومت کرد تا با شمشیرش.

برای من، کوروش فقط یه پادشاه نیست؛ نمادیه از اینکه میشه قدرتمند بود و در عین حال مهربان، میشه دنیا رو فتح کرد، اما با احترام و انسانیت.

👑💗