در دل تمدنی نو، برج‌ها قد کشیده‌اند، اما انسان خم شده است.

گلوله‌ها دیگر فقط از جنس باروت نیستند؛ گاهی کلمه‌ای دروغ، و گاهی تصویری ساختگی، قلبی را سوراخ می‌کند.

مردم می‌میرند، یا در خیابان‌ها زیر آوار جنگی سخت، یا پشت صفحه‌های روشن، زیر بار جنگی نرم.

در این عصر نو، دردها بی‌صدا شده‌اند؛ کسی زخم را نمی‌بیند، چون خونش دیجیتالی‌ست.

اما فریاد هنوز در دل‌هاست—فریادی بی‌صدا، که تمدن مدرن، آگاهانه نمی‌شنود.

-------

کشتار را متوقف کنید!